یکی از علل ورزش نکردن همواره نداشتن وقت اعلام می شود. وقت انسان از زمانی شروع می شود که بدنش وارد کره زمین می شود و با رفتن از این دنیا وقتش تمام می شود. در واقع وقتی که ما خواب هستیم و حرکتی نداریم، وقت هم نداریم. هنگامی که بدن ما مریض می شود، دیگر وقت نداریم. نه تنها وقت نداریم بلکه وقت پس انداز شده خودمان را نیز از دست می دهیم. وقتی سلامتی را از دست می دهیم، وقت پزشکان، پرستاران، وقت خانواده خود، وقت ارباب رجوع ها و وقت بسیاری اقشار دیگر گرفته می شود و اگر بخواهیم از هدر رفتن این اوقات جلوگیری کنیم، ورزش کردن و کسب سلامتی را راهکار اصلی آن مشاهده می کنیم. و در نهایت اگر دستگاه های بدنمان در اثر عدم صحتِ حاصل از ورزش نکردن از کار افتادند، آن وقت است که دیگر وقت نداریم. پس نتیجه می گیریم که ورزش نه تنها وقت گیر نیست، بلکه وقت ساز است.

2. عدم باور پزشکان به حرکت درمانی

جامعه به پزشکان اعتماد دارند و در اثر تجویز پزشکان به حرکت درمانی و ورزش روی خواهند آورد. بنابراین باور ورزش باید در این طیف نهادینه شود و این امر وظیفه اساتید و مربیان تربیت بدنی و علوم ورزشی است.

3.  عدم باور روحانیون به نقش ورزش در رشد جسمی و روحی

اعتقاد به روحانیت و مرجع دینی از دیرباز در کشور ما وجود داشته است. روحانیون باید بدانند که درمان بسیاری از ناهنجاری های رفتاری را که دین به دنبال اصلاح آن است، در ورزش بایستی جستجو کنند. روحانیت از طریق موقوفات ورزشی و همچنین اعتمادی که مردم به آنها دارند، باید مروج ورزش باشند و به همگانی شدن ورزش کشور کمک کنند.

4. عملکرد ضعیف رسانه ها در تغییر نگرش مردم

در پژوهشی، نقش رسانه ها روی نگرش مردم نسبت به فعالیت بدنی با درصد اطمینان بسیار بالا به اثبات رسید، اما همین اثر روی گرایش مردم به فعالیت بدنی (اقدام به فعالیت بدنی) کمتر بود. پرداختن رسانه ها به ورزش قهرمانی: در تحقیقات صورت گرفته آزمودنی ها اعتقاد داشتند که رسانه ها به دلیل جاذبه های اقتصادی، به ورزش قهرمانی، بیشتر از همگانی توجه دارند. یکی دیگر از دلایل وی حمایت بیش از حد از ورزش قهرمانی، وزنه سیاسی و جاذبه های تبلیغاتی است.

5. عدم اعتقاد به پیشرفت ورزش قهرمانی همگام با توسعه ورزش همگانی

تقویت همزمان ورزش همگانی و قهرمانی، بیشترین تأثیر را در گسترش آنها خواهد داشت. مول و همکاران (1992) قبلاً به اثر ورزش همگانی و قهرمانی اشاره کرده بودند، اما این اثر، بیشتر از طرف ورزش همگانی بود (16). در کشور روسیه، مدلی طراحی شده که پیوندی میان ورزش همگانی و قهرمانی ایجاد کرده است. برنامه هرمی، شامل یک پایه در قاعده (ورزش همگانی) و رأس (ورزش قهرمانی) است. هر چه پایه وسیع تر باشد، رأس هرم غنی تر خواهد بود.

6. عدم اختصاص بودجه به هیئت های ورزش های همگانی استان ها

تخصیص بودجه به هیأت های ورزش همگانی شهرهای مختلف کشور، از طرف فدراسیون ورزش های همگانی بر اساس سرانه نبوده است. این امر نشان دهنده تدوین، تنظیم و تقسیم بودجه ورزش های همگانی به صورت سلیقه ای و موردی است؛ البته بودجه ورزش همگانی کشور در مقایسه با ورزش همگانی مورد انتظار بسیار ناچیز است و شاید هم مشخص نبودن سرانه ها، علت قلیل بودن این بودجه می باشد. تا زمانی که ورزش همگانی تحت پوشش سازمان های دولتی است و بودجه آن از خزانه دولت پرداخت می شود، باید همانند سایر سرانه ها در موارد مختلف، برای این ورزش هم سرانه های تعیین گردد؛ در این صورت قطعاً هیأت ها می توانند برنامه ریزی منطقی و مبتنی بر واقعیت ها را تنظیم و اجرا نمایند.

7. کمبود کتاب با تأیید بر ورزش همگانی

یکی از دلایل ضعف ورزش همگانی در کشور عدم فراوانی کتب در زمینه ورزش همگانی است. آمار کتب منتشر شده این موضوع را اثبات می کند.

8. عدم توجه به ورزش همگانی در اثر سالها فقدان فدراسیون این رشته

فدراسیون ورزش های همگانی در ایران در سال 1362 یعنی 26 سال قبل تأسیس گردید، در حالی که در فنلاند 69 سال ، در آمریکا 59 سال، در آلمان 56 سال، در بلغارستان 38 و در کشور اتریش 35 سال قبل از ایران دارای فدراسیون ورزش های همگانی بوده اند. مقایسه سال تأسیس فدراسیون ورزش های همگانی ایران با دیگر کشورها نشان می دهد که ما سالها بعد از این کشورها به ورزش همگانی توجه نموده ایم. لذا مسئولین مربوطه می بایست با اولویت بیشتری، سالها عدم توجه به ورزش های همگانی را با ارتقاء سطح آگاهی مردم نسبت به این ورزش ها و ایجاد امکانات ویژه ورزش های همگانی ارزان قیمت، ساده و در دسترس جبران نمایند.

9. عدم تخصص مدیریتی در رأس فدراسیون های ورزش های همگانی

اکثریت رؤسای هیأت های ورزش های همگانی (42/2 درصد) دارای مدرک تحصیلی دیپلم بودند. این امر نشان می دهد که اعضاء هیأت علمی دانشگاه ها و کارشناسان آموزش و پرورش یا سایر ادارات و ارگان ها، نسبت به پذیرش مسئولیت هیأت های ورزش همگانی تمایلی نشان نداده اند؛ لذا این یافته می تواند یکی از عوامل عدم پیشرفت این ورزش در کشور باشد.

10. کمبود اماکن ورزشی ویژه ورزش های همگانی

نتایج تحقیق نشان داد که امکانات به حد کافی در اختیار شرکت کنندگان نیست. این امر نشان دهنده عدم وجود امکانات ورزشی ویژه ورزش های همگانی در کشور است. نتیجه تحقیق کاشف (1378) که اعلام می دارد، سازمان تربیت بدنی ایران تسهیلات کمی را برای گسترش ورزش های همگانی فراهم نموده است، یافته های این تحقیق را تأیید می کند.

11. گرایش به ورزش قهرمانی

سابقه تشکیل هیأت های ورزش همگانی در ایران، نشان دهنده گرایش مدیران ورزش کشور در طول تاریخ، به ورزش های قهرمانی بوده است و کماکان ادامه دارد.

12. تعداد کم مربی

فوتبال با 500 مربی، بیشترین تعداد و ورزش باستانی با 25 مربی، کمترین مربی را در بین هیأت های ورزش همگانی کشور داشته است. این تعداد نشان دهنده عدم توجه هیأت های ورزش همگانی به سایر رشته های ورزشی از نظر جذب مربی برای آموزش علاقمندان و شرکت کنندگان می باشد.

13. عدم حمایت مسئولان

یک مسئول می تواند تأثیر زیادی در نگرش مثبت یا منفی افراد به موضوعی خاص داشته باشد. و اگر راهبرد مسئولان و باور آنها برخاسته از دیدگاه عمومیت ورزش و همگانی شدن آن باشد، بدون شک راه ورزش همگانی را هموار می سازد.

14. سودآوری کم ورزش همگانی

این موضوع واقعیت دارد که ورزش همگانی سودآور نیست. توجه به آن نیز، به همین دلیل کمتر از ورزش قهرمانی است.

لیکن سیاستگذاران، مدیران، برنامهسازان، نویسندگان و تهیه کنندگان رسانهها باید به این نکته مهم توجه داشته باشند که پرداختن به ورزش همگانی و بسط و توسعة آن نه تنهایکی از رسالت های اجتماعی – فرهنگی  رسانه ها محسوب می شود، بلکه پشتوانة محکمی برایورزش قهرمانی کشور نیز قلمداد می شود.